„Jej twórczość, eklektyczna w charakterze i wyraźnie skłaniająca się ku realizmowi, odznacza się prostotą i jasnością układów kompozycyjnych, umiarem harmonią w zestawieniu poszczególnych elementów, a zarazem pewną stylizacją formy, dostosowaną do walorów materiału i wydobywającą z niego efekty dekoracyjne, przy jednoczesnym nieznacznym jej zrytmizowaniu.” 

Artystka urodziła się na Zamojszczyźnie w rodzinie szlacheckiej. Dzieciństwo i młodość spędziła w Leścach koło Garbowa, u dziadków Laury i Dionizego Trzcińskich herbu Rawicz. Po ich śmierci majątkiem zarządzał ojciec Zofii - Witold Trzciński. Był to człowiek szlachetny i prawy, postępowy rolnik, który czytał pisma fachowe i interesował się historią. W domu nazywano go chodzącą encyklopedią. Z kolei matka - Zofia - pochodziła ze starej wielkopolskiej rodziny Unrugów. Studiowała w konserwatorium w Warszawie i na dwuletnich studiach w Paryżu. Trójkę dzieci:  Tadeusza, Zofię i Janinę wychowywała w artystycznym klimacie. W domu rodzinnym Trzcińskich kwitło życie towarzyskie. Rodzina spokrewniona była ze znakomitymi rodami. Brat Zofii Witoldowej Trzcińskiej poślubił córkę Juliusza Kossaka - Jadwigę, ich córka poślubiła Stanisława Ignacego Witkiewicza. Krewnymi były także Aniela i Karola Zagórskie, spokrewnione z Josephem Conradem. Częstym gościem w Leścach był znany malarz Stanisław Masłowski. W domu  kultywowano legendę pradziadka Henryka Kamieńskiego - pułkownika napoleońskiego, generała Wojska Polskiego w powstaniu listopadowym. Generał Kamieński poległ w bitwie pod Ostrołęką 26 maja 1831 roku. Jego okazały portret znajdował się w salonie dworu Trzcińskich. O pradziadku opowiadała małej Zofii jej babcia - córka generała - Laura Trzcińska, która otrzymawszy wiadomość o śmierci ojca udała się do Ostrołęki z zamiarem odnalezienia jego grobu na polu bitwy. Oprócz opowieści o dziadku przekazywała Zosi swoje wspomnienia z wytwornych warszawskich i europejskich salonów - przyjaźniła się z Marią Kalergis (hrabianką, polską pianistką i mecenasem sztuki), znała  Mickiewicza, a Chopin był stałym bywalcem w jej domu. Z kolei Norwid pisał z Paryża do "pani na Korczewie", czyli Laury Trzcińskiej.

Pierwszych lekcji rysunku udzielał Zofii krewny Antoni Kamieński oraz znany lubelski malarz i etnograf Konstanty Kietlicz-Rayski. Następnie uczyła się w prywatnej szkole malarskiej Miłosza Kotarbińskiego w Warszawie. W 1907 roku wyjechała do Berlina, gdzie w zakresie modelowania rzeźbiarskiego rozpoczęła naukę u prof. Lenin-Funcie, a w zakresie rysunku u prof. Lovis Corinth’a. Rok 1908 spędziła w Paryżu, nawiązując kontakt z takimi rzeźbiarzami jak August Rodin i Emil Bourdelle. W następnym roku studiowała rzeźbę w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Xawerego Dunikowskiego, potem przeniosła się do prywatnej pracowni malarskiej Władysława Ślewińskiego. Na kursie plenerowym szkoły w Kazimierzu nad Wisłą poznała młodego malarza i grafika Zygmunta Kamińskiego. Łączyła ich miłość do sztuki, którą w kolejnych latach wyrażały  wspólne podróże artystyczne oraz realizowane projekty. Zofia i Zygmunt  wzięli ślub 27 listopada 1909 roku w kościele św. Aleksandra przy placu Trzech Krzyży w Warszawie. Zaraz po tym wyjechali w podróż poślubną do Wenecji. Następnie udali się do Florencji i Rzymu. Pod koniec stycznia 1910 roku małżonkowie przyjechali do Krakowa. Tam Zygmunt studiował w Akademii Sztuk Pięknych, a Zofia uczyła się w żeńskiej szkole malarskiej prowadzonej przez Marię Niedzielską. Po pół roku wróciła do Lesiec i oczekiwała narodzin dziecka. Tam cały czas malowała pejzaże, rośliny i ludzi. Po narodzinach córki Kasi małżonkowie odzuwali niedosyt obcowania ze sztuką, pragnęli rozwijać się artystycznie. W latach 1911 - 1912 zdecydowali się na wyjazd do Paryża i do Włoch, córkę zostawili pod opieką matki Zofii. Uczyli się malarstwa w prywatnych akademiach, odwiedzali muzea i wystawy (we Włoszech Zofia poznawała rzeźbę antyczną i sztukę renesansu). Doświadczywszy niedostatku życia na emigracji Kamińscy wrócili do kraju w czerwcu 1912 roku i wynajęli pracownię w Warszawie.